فوتبال با طعم شکلات
فوتبال از دریچه نگاه بهلولفوتبال با طعم شکلات
فوتبال از دریچه نگاه بهلولپیوندها
جدیدترین یادداشتها
همه- [ بدون عنوان ]
- Warmup Recovery Circuit
- روزنوشت من/ دسامبر
- [ بدون عنوان ]
- روزنوشت من/ ماه سپتامبر
- به بهانه افشای فساد و دلالی در برنامه ی 90
- فرشته ی نجات من
- بررسی تطبیقی تحقیقی فوتبال در انگلیس و ایران
- مسی مسی مسی نه ؛ خود طلا
- روزنوشت من/ ماه جولای
- جامعه =نوعی زنجیرکه گردن و دست و دوپای در بند دارد. غل.....
- خنده دار ترین جوک سال !
- تساهل و تسامح
- فوتبال/ سیاست/ مذهب/ فرهنگ ؛ می تواند اخلاقگرایی را ترویج دهد؟
- توت فرنگی های وحشی
بایگانی
- آذر 1390 2
- مهر 1390 1
- شهریور 1390 4
- مرداد 1390 3
- تیر 1390 4
- خرداد 1390 4
- اردیبهشت 1390 6
- فروردین 1390 2
- شهریور 1389 1
- مرداد 1389 3
- تیر 1389 15
- خرداد 1389 8
آمار : 48734 بازدید
Powered by Blogsky
بهلول
سه‌شنبه 3 خرداد 1390 ساعت 16:08
خدایش بیامرزد...
خدا همه رفتگان من و شما را بیامرزد
ولی خدا امثال ولی زرینچه و پرویز برومند را نیامرزد !!
الان از منیره دارم می یام
بارش حجله گذاشته بودند
آدمی که بدون هیچ حدیث و رویایتی محبوب شد .
من افتخار شاگردی ایشان را داشته ام. بهترین مثال برای شخصیت ناصرخان همین آتیلاست. پسری مودب و محبوب که بیشتر را نام و مقام و رانت پدر ضرر دید و به حقش در فوتبال ایران نرسید
نه مرگ نه ابتذال نتوانستند شکننده اش کنند
خدا رحمتش کنه...
خدا بیامرزتش...چقد طفلکی شده بود روزای آخر
راستی سلام
سلام
شکر که مردم مهربان؛ ذات اصیل ایرانی شان را در بدرقه اش نشان دادند . حتما ناصرخان الان می شنود این محبت ها را
در حق مردان بزرگ و شریف هیچ نتوان نوشت
اما کاش بنویسید
از گذشته
از عقاب بودنش
از دلشاد کردنش
چشم . فعلا که دست یاری نمی کند دل را
خدا رحمتش کنه.
این شعرها رو جایی خوندم زیبا بودن...
بین من و او دست الهی پل شد / صبر آمد و بر سفره غم سنبل شد/ دروازه ای از بهشت وا شد، ناگه/ مرگ آمد و ( ناصر حجازی ) گل شد/
در شهر غریب و آشنا غم دارد/ دیوار و در و پنجره ماتم دارد/ برخیز و ببین تمام یاران جمعند/ دروازه ما فقط تو را کم دارد
غربت در دل شهر خود
امروز عصر یاد این شعر قیصر بودم و می خوندمش:
من ولی تمام استخوان بودنم/ لحظه های ساده ی سرودنم/ درد می کند...
بعد به این فکر کردم بعد از این تو هم از استادت ناصر حجازی می گی و بغض می کنیم... درست مثل وقتی که من از قیصر می گم و دوتاییمون بغض می کنیم...
حجازی استاد نبود سمیه ؛ خودش بود. بی هیچ ادا و اصولی . اگر با کلاس و خوش لباس بود برای خودش بود. در او و قیصر و دیگران عزیزهای همیشگی یک جور یک رنگی میبینی که در دیگران نیست.