روزنوشت من/ ماه سپتامبر

1- کار در دبستانها و آموزش فوتبال به بچه های هفت تا نه ساله ، امسال دربرنامه ی درسی ام، بعنوان فعالیت فوق تحصیل ؛ قرار دارد. تجربه ایی بی بدیل که رویی دیگر از فوتبال و مربیگری را نشانم می دهد. اینکه صبح اول وقت که معمولا ما بزرگترها حوصله ی خودمان را هم نداریم؛ بروی سر زمین ورزش یا سالن مدرسه و با بیست سی تا بچه ی تخس و شیطان و پر انرژی مواجه شوی که مهلت بدهی از سر و کولت بالا می روند.

و اینکه بیش از هر چیز باید مراقب health and safety بچه های مردم باشی تا اینکه ضربه بغل پا را چطور بزنند و توپ را چطور استپ کنند.

و مقایسه این مدارس مختلط دختر و پسر که از در و دیوارش -هر چند کهنه و قدیمی ؛ ولی سرشار از رنگ و تلون- طراوت می بارد.

اینکه مجبور نیستند سرسرمای زمستان صف بکشند و مرگ و نفرت و خشم را نثار ملت/ کشور/سیاست/ پرچم ؛ دیگری/ دشمن / خصم / غرب ، بکنند و الخ........... بجایش با ترانه و سرود و شادی ؛ درس را آغاز می کنند.

2- فوتبال این فصل اروپا برایم خیلی جالب شده ؛ بخصوص پرمیر لیگ انگلیس؛ این لیورپول ما هم - بدون استیون جرارد- که انگار شده تهران پر از  دود و ترافیک!! ؛ اعصاب خردکن

تیم مستر کنی دالگلیش یه جورایی ،یک جاییش میلنگد! امروز هم 4-0 به تاتنهام باختند.

3- بارسلون کولاک کرد و 8 تا به اوساسونای بدون جواد نکونام زد. دو نکته برایم خیلی جالب بود در این بازی. اولیش ،تواضعی بدون show off یی بود که مسی در مصاحبه بعد از بازی انجام داد و گفت: ما به سختی 8گل زدیم. تیم بارسلون همکاری خوبی دارد بین تمام نفرات و خطوطش؛ نه اینکه  تیم اوساسونا ضعیف باشد...... و نکته ی دوم اینکه چقدر نکونام بازیکن دفاعی ارزشمند و ارزنده ایست برای هر تیمی ؛ حتی در مقابله با بارسا و رئال . سالهای پیش که جواد بود و مردانه می جنگید و حتی به رئال افسانه ایی گل هم زد؛ اوساسونا این چنین دست و پا بسته نبود.