پا در کفش اساتید!

من بپشتوانه ی این!! بشدت از ابراز لطف دوستان تشکر می کنم.

(آیکون تعظیم دولا شدن عرق کردن خجالت تپه تپه زبون)

بابا استاد چیه؟ یه ذره من خدا خواست خوش شانس تر بودم ؛ در یه جایی خوب! رشته ی تحصیلی ام این بلای توپ گرد، شد.

 اما هر چی بیشتر غرق در فوتبال و کلاً ورزش می شوم؛ می بینم هنوز هیچ چیز بلد نیستم بدون اغراق و شکسته نفسی . و یا اونقدر عرصه های ناشناخته و جدید وجود داره برای تحقیق و مطالعه 

...............و لذت بردن از آموختن))

-------------------------------------------------------

مقدمه : البته این مطلب سمیه خانم است. اما در حاشیه آن باید یک نکته رو برای عاشقان سینه چاک آرژانتین متذکر شوم. اگه یادتون باشه قبلا اشاره کردم که فوتبال برای هر مربی در درجه ی اول، یک نوع شطرنج از لحاظ چینش مهره هایش است. دقت کرده باشید از اولش اشتباه مارادونا فقط گل نزدن مسی یا عدم حمایت هافتبک ها از هم نبود. مهمترین عامل باخت این تیم به کارگیری بازیکن شماره 15 در پست غیر تخصصی اش بود: دفاع راست به جای گوتئرز نیوکاسلی، همانی که اول بازی هم تا مرز اخراج جلو رفت با دوخطای  کودکانه. تمام تمرکز دفاعی آرژانتین به پوشش این بازیکن بود. اتفاقا هر 4 گل آلمان از همانجا بدست آمد. ضمن اینکه مربع پودولسکی / مسعود/ خدیرا و فوق ستاره ی آن بازی، باستین شوان استایگر ؛ محشر عمل کردند.

مارادونا باید همان دقیقه ی 15 دفاع راستش را تعویض می کرد و از اول نیمه ی دوم هم هیگوائین را بیرون می کشید. راستش دلیل بازی نکردن خوان ورون را هم نفهمیدم!

نویسنده: ‌سمیه!

والا من فوتبالی نبوده و نیستم. یعنی همیشه برام یه هیجانه که گاهی می تونم باهاش خودم رو شاد کنم! و البته گاهی هم غمگین. اما این بار جام جهانی فرق داشت. به‌خصوص که به پیشنهاد استاد اعظم این فن، جناب بهلول خان، بنده طرفدار تیم آلمان شدم. البته باید بگم در گذشته های دور من و برادر بزرگ هردو طرفدار ژرمنی بودیم. اما امسال دیگه به خاطر گل روی اساتید ما هم شدیم ژرمنی.

بازی دیروز آلمان و آرژانتین به نظرم یکی از بهترین بازی‌های آلمان بود. من علم فوتبال ندارم و فقط چیزهایی که می‌بینم رو می‌گم. نظم تیمی به شدت دیده می‌شد. توپ‌گیری‌ها بیشتر اوقات درست و بدون خطا بود. پاس‌ها درست می‌رسید به همونجایی که می‌خواستن.(نه مثل ایرانی‌ها !!!!) بازیکنان به شدت با هم هماهنگ بودن و رفتارشون در زمین شبیه یه معادله بود که می‌دانستند باید چه کنند+ خلاقیت و هنر درک موقعیت لحظه‌ای. تعداد خطاها خیلی کم بود و احساس آرامش و امنیتی از ابتدا در رفتارها و بازی آلمان‌ها دیده می‌شد. از طرف دیگه، آرژانتین عصبی بازی می‌کرد. فریادهای بازیکنان و به‌خصوص کارلوس ته وس بر سر داور و خطاهای پی در پی آنها نشان می‌داد که تیم تحت فشار روانی است.

این چیزیه که خیلی دیده می‌شه. برای خود ما هم پیش آمده و می‌آید. اینکه ترس از قضیه‌ای، که شاید ترس کاذبی هم باشه، کل قضیه رو خراب می‌کنه. به نظرم آرژانتین هم از این نقطه ضربه خورد. شاید هم تیم آلمان را چندان قوی نمی‌دانستند. که البته بعید می‌دانم. دیدن چند بازی قبلی آلمان خیلی خوب نشان می‌داد که آلمان چطور تیمی است.

در نهایت از یک نکته خیلی خوشحالم. اینکه تیم آلمان 4 گل زد و برد تیمشون با اقتدار بود. تصور کنید اگر یک گل زده شده بود، به سادگی ممکن بود به بخت و اقبال ارتباط داده بشه. اما با 4 گل زده، آن هم گلهای زیبایی که دیروز دیدیم، نمی شه این حرف رو زد. به هر حال خوشحالم که تیمی که توسط بهلول خان به من پیشنهاد شد و طرفدارش شدم، یکی از بهترین تیم‌های این جام شده تا اینجا. بعد از این هم خواهد بود.

ببخشید استاد!